بررسی ارتباط پلی مورفیسم های عوامل انعقادی در زنان مبتلا به میوم رحمی

مقدمه: میوم ها (لیومیوم یا فیبروئید) تومورهای خوش خیم و تک کلونی سلول های عضله ی صاف دیواره ی رحم می باشند. ترومبو آمبولی وریدی (vte یا venous thromboembolism) از عوارض شایع سرطان است؛ با این حال، سهم عوامل ترومبوتیک در بیماران مبتلا به سرطان نتایج متناقضی دارد. مطالعه ی حاضر به منظور بررسی ارتباط بین پلی مورفیسم ژن عوامل انعقادی و خطر ابتلا به میوم رحمی طراحی و اجرا شد. روش ها: در مطالعه ی حاضر، سه پلی مورفیسم ژن عامل انعقادی انتخاب شدند و با استفاده از روش arms-pcr (amplification refractory mutation system- polymerase chain reaction) مورد بررسی قرار گرفتند. در این مطالعه، شیوع پلی مورفیسم های ژن پروترومبین (a20210g) (pth یا prothrombin)، بتا فیبرینوژن (a/g455) (fgb یا fibrinogen beta) و بازدارنده ی فعال کننده ی پلاسمینوژن1 (g5/g4) (1-pai یا 1-plasminogen activator inhibitor) در 50 زن با تشخیص کلینیکی میوم رحمی و 50 زن سالم مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها به وسیله ی نرم افزار spss نسخه ی 19 و با کمک آزمون 2 χ تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: پلی مورفیسم های (1799963rs) pth، (1800790rs) fgb و (1799889rs) 1-pai با افزایش خطر ابتلا به میوم رحمی در جامعه ی مورد مطالعه، ارتباط معنی داری نداشتند (050/0 < p). نتیجه گیری: هیچ ارتباطی بین پلی مورفیسم های مورد بررسی و خطر ابتلا به میوم رحمی مشاهده نشد.